W książce przedstawiono historyczny rozwój gdańskiej stolarki okiennej wraz ze wszystkimi jej detalami. Szczegółowymi badaniami objęto okres od wieku XIV do lat 40. XX stulecia. Dolną cezurę wyznaczają najstarsze znane okna, pochodzące właśnie z tego czasu, górną zaś II wojna światowa, po której nastąpiła stagnacja w poszukiwaniu nowych form estetycznych. W pracy wykorzystano periodyzację dotyczącą historii okien ustaloną w literaturze przedmiotu.
W obszernych rozważaniach podjęte zostały różnorodne zagadnienia związane ze stolarką okienną, między innymi dotyczące sposobów, w jakie dzielone były okna, stosowania przy oknach okiennic (i krat), używanych rodzajów szkła i sposobów szklenia, czy występujących w stolarce okuć.