„Telewizor, meble, mały fiat… oto marzeń szczyt” – tymi słowami w piosence „Nie płacz Ewka” zespół Perfect przewrotnie opisywał w roku 1981 codzienność w Polsce. Oddają one pragmatyzm oraz przyziemność oczekiwań ówczesnych ludzi, a dzisiaj przywołują nostalgię i miłe wspomnienia u osób, które w latach 80. XX wieku wchodziły w dorosłość.

Wystawa jest próbą pokazania wycinka owej codzienności, iluzją krótkiej wizyty w typowym mieszkaniu schyłku PRL-u i jednym ze sposobów uświadomienia najmłodszego widza, jak wiele zmieniło się w jego otoczeniu w ciągu trzydziestu ostatnich lat.
Fragment wstępu J. Fijałkowska