Autorka prezentuje rozwój rezydencji podmiejskich i na przedmieściach Warszawy od XVI do XVIII w., powiązany w historią stołecznego miasta. Tradycja zakładania rezydencji z obszernym ozdobnym ogrodem na przedmieściach i pod miastem sięga starożytności. Występowały one także w średniowieczu, a ich rozkwit w Europie w strefie podmiejskiej nastąpił w renesansie, najpierw we Włoszech, a już od końca XV w. i w Polsce. W XVI w. autorzy dzieł teoretycznych z dziedziny architektury i urbanistyki przyznają wszystkim mieszkańcom miast prawo do korzystania z zieleni, pięknego krajobrazu i wypoczynku na świeżym powietrzu, a także przywilej posiadania pod miastem domu z ogrodem. W rzeczywistości domy te były bardzo różne, a o ich programach, wielkości, rozplanowaniu i bogactwie decydowała struktura społeczno-ekonomiczna, w jakiej dane miasta istniały, kultura i styl życia ich obywateli.