Zbiory malarstwa i grafiki, rzeźby, książek, map i instrumentów naukowych, a także mebli i innych przedmiotów luksusowych interesują autorkę jako jeden z zasadniczych elementów funkcjonowania dworu królewskiego, ściśle związany z jego kulturą, ceremoniałem, dyplomacją. Poszukując inspiracji, wpływów i mechanizmów decydujących o kształcie tych kolekcji, wzbogacanych zarówno przez dary, jak i zakupy, autorka zwraca uwagę nie tylko na polityczne i kulturalne powiązania dworu warszawskiego, ale także na sieć stosunków rodzinnych i przyjacielskich łączących go z rozmaitymi europejskimi ośrodkami artystycznymi. Analizuje również – dające się zaobserwować na monarszych dworach w całej ówczesnej Europie – kulturotwórcze oddziaływanie salonów i République des Lettres. Dla mechanizmów gromadzenia kolekcji istotne okazują się też drogi przepływu kultury i informacji oraz sposób funkcjonowania rynku sztuki. Analizując kolekcjonerstwo Stanisława Augusta w możliwie najszerszym kontekście, świetnie zilustrowanym cytatami ze słabo dotychczas spenetrowanych źródeł archiwalnych, autorka pokazuje, że kształt zbiorów ostatniego króla Polski nie był tylko i wyłącznie efektem jego gustu i zainteresowań. Otóż przedmioty, którymi Stanisław August wypełniał wnętrza zamku i Łazienek, były, jak pisze Ewa Manikowska we wstępie, uwikłane „w kulturę dworską i salonową, w ówczesną politykę, dyplomację, rynek sztuki itd.”.
Publikację uzupełniają obszerna bibliografia, indeks osób i streszczenie w języku angielskim.